Hoe het boek is ontstaan.

Toen ik op een gewone dag door mijn wijk liep, begon er ergens in mijn hoofd een zin te borrelen… een zin die niet meer weg wilde, een zin waar ik iets mee kon beginnen. Thuis greep ik een pen. Ik schreef. En bleef schrijven. Tot laat in de avond lag alles wat ik had ervaren op papier.

De indringende stilte achter gesloten deuren. Het misbruik dat mijn jeugd kleurde. Het taboe dat maar niet verbroken werd…

Dat moest eruit.

Ik schreef dit boek omdat er geen stem was voor wat míj gebeurde. Omdat ik geen keuze had in wat er gebeurde, maar ik wél een keuze wilde in wat daaruit voortkwam. Ik schreef het omdat ik zag hoe anderen onwetend waren… slachtoffers, ouders, mensen om me heen en omdat ik wilde dat iemand wél zou weten wat er echt gebeurt achter het masker. Om mensen te behoeden voor naïviteit of voor blinde liefde.

In dit boek komt alles voor, van begin tot einde. Een duidelijk beeld van mijn leven en hoe het misbruik parallel liep aan dat ‘onbezorgde’ leventje. Van het geheim houden en zwijgen tot het vertellen en stilte. Het oppakken en doorzetten om eindelijk gerechtigheid te krijgen en de gene die dat verdient zijn straf geven, juridisch of mentaal. Met een enorme tweestrijd van liefde en haat naar de persoon die je blindelings zou moeten kunnen vertrouwen.

Scherven van Vertrouwen is geen vertelling met suikerlaagje… het is een getuigenis. 

Het vertelt wie ik was, wat mij is aangedaan, hoe ik me door de brokstukken worstelde en nooit stopte met vragen: wat is waarde? wat is vertrouwen? en vooral: hoe kan  ik dit omzetten in iets waar andere baat bij hebben?

Ik schreef dit boek zodat er gesproken wordt over iets wat te lang onuitgesproken bleef. Zodat mensen die hetzelfde beleefden zich herkennen zich gehoord voelen. Zodat een ouder, verzorger of vriend weet: je bent niet de enige. En zodat het woord taboe eindelijk een naam krijgt.

Waarom dit boek gelezen moet worden?

Omdat deze zieke vorm van misbruik vaker voorkomt dan wat men door heeft en ik wil waarschuwen voor een ieder die hier nog geen weet van heeft. Ook voor de mensen die iets soortgelijks hebben mee gemaakt, een hart onder de riem te steken. Het liefst wil ik iedereen behoeden maar ook als er maar één iemand mee geholpen is door het lezen van dit boek, dan is mijn missie al geslaagd. 

Laten we het taboe doorbreken en niet meer stil zijn. Het heeft te lang geduurd.